Σκύλος & επιθετικότητα: Δε φταίει η φυλή αλλά ο κηδεμόνας.

Η φυλή των σκύλων δεν είναι καλός προγνωστικός παράγοντας επιθετικότητας, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη του τμήματος κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου του Bristol.

Ερευνητές παρακολούθησαν ιδιοκτήτες σκύλων στο Ηνωμένο Βασίλειο για να εξετάσουν την επιθετικότητα των σκύλων τους προς τους ανθρώπους. Η έρευνα χωρίστηκε σε τρία μέρη έτσι ώστε να εξετάσει χωριστά την επιθετικότητα προς τα μέλη της οικογένειας, τους επισκέπτες μέσα στο σπίτι και τους ξένους έξω από το σπίτι.

Στην έρευνα με τίτλο «Ανθρωποκατευθυνόμενη επιθετικότητα στα κατοικίδια σκυλιά (Canis familiaris), η εμφάνιση της επιθετικότητας σε διαφορετικά περιβάλλοντα και παράγοντες κινδύνου», που δημοσιεύθηκε το Δεκέμβριο στο περιοδικό Applied Animal Behavior Science, οι ερευνητές ρώτησαν πάνω από 14.000 ιδιοκτήτες σκύλων στο Ηνωμένο Βασίλειο, συγκεντρώνοντας μόλις 4.000 απαντήσεις.

  • Το 3% των κηδεμόνων σκύλων που απάντησαν, ανέφερε επιθετικότητα – που ορίζονται ως «γαύγισμα, γρύλισμα ή δάγκωμα» – προς τα μέλη της οικογένειας. 
  • Το 7% ανέφερε επιθέσεις εναντίον ξένων που εισήλθαν στο σπίτι.
  • Το  5% ανέφερε επιθετικότητα εναντίον ξένων έξω από το σπίτι.
  • Οι ηλικιωμένοι ιδιοκτήτες σκύλων ανέφεραν λιγότερη επιθετικότητα στα μέλη της οικογένειας και προς τους ξένους που εισέρχονται στο σπίτι, 
  • Οι μεγαλύτεροι σκύλοι ήταν πιο πιθανό να είναι επιθετικοί έξω από το σπίτι. 
  • Οι στειρωμένοι θηλυκοί σκύλοι ήταν λιγότερο επιθετικοί από τους μη στειρωμένους και στις τρεις κατηγορίες.
  • Οι σκύλοι που αγοράστηκαν από εκτροφείς ήταν λιγότερο επιθετικοί από εκείνους που είχαν αγοραστεί από καταστήματα κατοικίδιων ζώων ή προέρχονταν από καταφύγια. 
  • Τα κουτάβια που παρακολούθησαν ομαδικά μαθήματα εκπαίδευσης από μικρή ηλικία συσχετίστηκαν με λιγότερη επιθετικότητα απέναντι στους ξένους, τόσο εντός όσο και εκτός του συνόλου
  • Σκύλοι που είχαν εκπαιδευτεί μέσω θετικής ενίσχυσης σε συνθήκες dog show έδειξαν να έχουν πολύ μεγάλες ανοχές και χαμηλή επιθετικότητα εκτός σπιτιού. 

Οι περισσότεροι σκύλοι στη μελέτη δεν έδειξαν επιθετικότητα σε περισσότερα από ένα πλαίσια. Με αυτό το αποτέλεσμα οι ερευνητές κατέληξαν ότι η επιθετικότητα δεν είναι ένα έμφυτο χαρακτηριστικό.


«Είναι σημαντικό για τους κηδεμόνες σκύλων και τους πολίτες να γνωρίζουν ότι κάθε σκύλος είναι ικανός να επιδείξει επιθετικότητα, ακόμη και όταν δεν το έχει κάνει σε άλλες καταστάσεις», έγραψαν οι ερευνητές στην έκθεσή τους. «Ομοίως, ένας σκύλος που έχει επιδείξει επιθετικότητα σε μια κατάσταση δε σημαίνει ότι είναι «επικίνδυνος» και σε άλλες καταστάσεις». Σε γενικές γραμμές, οι κυνηγετικοί σκύλοι όπως τα golden retriever, τα setter καθώς και κάποιες άλλες φυλές παρουσιάζουν μειωμένες επιθετικές συμπεριφορές σε σχέση με άλλες φυλές. 


 Ακολουθεί η τοποθέτηση της ερευνήτριας Rachel Casey όπως την ανέβασε σε ένα blog με τίτλο: «Η επιθετικότητα του σκύλου έχει ελάχιστη σχέση με τη φυλή, οπότε τσεκάρετε τους ιδιοκτήτες»

Σε ορισμένες περιπτώσεις η φυλή έπαιζε ρόλο στην επιθετικότητα που επιδείκνυαν κάποιοι σκύλοι, αλλά η συμβολή αυτών των αποτελεσμάτων ήταν μικρή. Όχι περισσότερο από το 10% μεταξύ επιθετικών και μη επιθετικών σκύλων όπως υπολογίστηκαν από τα στατιστικά μοντέλα. Σαφώς και οι διαφορετικές φυλές ποικίλλουν σε πτυχές της συμπεριφοράς τους (οποιοσδήποτε  κηδεμόνας σκύλου θα σας το πει αυτό), αλλά όταν πρόκειται για κίνδυνο επιθετικότητας, η επιρροή της φυλής είναι πολύ μικρή. Είναι επίσης σημαντικό να επισημάνουμε ότι δεν γνωρίζουμε εάν αυτά τα αποτελέσματα σχετίζονται με τα χαρακτηριστικά των ίδιων των σκύλων, διότι θα μπορούσαν επίσης να επηρεαστούν από το είδος των ανθρώπων που επιλέγουν να κατέχουν συγκεκριμένους τύπους φυλών. Έτσι, κατά την αξιολόγηση του κινδύνου επιθετικότητας για ένα συγκεκριμένο σκυλί, υπάρχουν πιο σημαντικοί παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη από τη φυλή του.


Η δημοσίευση της Casey ολοκληρώνεται λέγοντας ότι πρέπει να λάβουμε υπόψη και την ειδική νομοθεσία περί φυλών, δηλαδή νόμους που απαγορεύουν ή ρυθμίζουν διαφορετικά την ιδιοκτησία συγκεκριμένων φυλών σκύλων. Αυτοί οι νόμοι είναι αναποτελεσματικοί, γράφει η Casey, και μπορεί ακόμη και να οδηγήσουν σε αύξηση των τραυματισμών αν οι άνθρωποι που έχουν κρυφά στην κατοχή τους έναν «απαγορευμένο» σκύλο είναι πιθανό να αναδείξουν τις επιθετικές τάσεις του.


«Η πολιτική θα πρέπει να επικεντρωθεί στους παράγοντες που επηρεάζουν τον κίνδυνο της επιθετικότητας, καταρχήν», γράφει, προτείνοντας ότι η δημόσια ασφάλεια θα εξυπηρετείται καλύτερα εάν παρακολουθούσαν μαθήματα οι νέοι ιδιοκτήτες σκύλων. «Όπως κάθε νέος οδηγός περνάει μια εκπαίδευση, η οποία είναι επιλεγμένη από ένα τυπικό θεωρητικό και πρακτικό τεστ οδήγησης ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος ατυχημάτων, καλό θα ήταν να ακολουθήσουμε την ίδια προσέγγιση για την μείωση της επιθετικότητας στους σκύλους», προτείνει η Casey.

Πηγή άρθρου https://www.woofland.gr